Geschreven door Twee mannen, goede buren van elkaar, kwamen elke dag langs in onze stand op de Middenstandsbeurs georganiseerd door de lokale muziekvereniging. We hadden in het middenpad onze stand vol met prachtige aanbiedingen. Interessant voor onze vaste, maar ook nieuwe klanten. We hadden gekozen voor het middenpad omdat iedereen die in de tent rondliep dan twee keer langs de stand zou komen, een keer heen en terug. Beide heren hadden belangstelling voor een jubileum model van Sony. Een prachtig modern televisietoestel met een bijna vlakke beeldbuis, teletekst, stereogeluid en op afstand te bedienen.
De beurs duurde een aantal dagen en de twee mannen maakten er een prachtig spel van met onderhandelingen waarin ze voornamelijk concentreerden op de prijs van het toestel. En iedere keer als ze de stand opnieuw bezochten wees ik ze graag op het grote bord boven onze stand met de tekst ’Service is onze Kracht’. Dezelfde titel die we al jaren lang in de Hofstraat boven de voordeur hadden hangen.
We weigerden de concurrentie aan te gaan met de dozen schuivers. Dat zouden we nooit kunnen volhouden. Dozen schuivers hebben meer kapitaal achter de hand, maar hebben vaak een groot gebrek aan kennis en service in de organisatie. Er moet omzet gedraaid worden, dat is interessant voor elke klant. Maar wat als je als klant niet weet om te gaan met de techniek van je aankoop?
Juist dat was onze kracht. Met geduld en tijd het toestel thuis bezorgen, installeren, aansluiten en uitleggen. Daarin gingen we heel erg ver. Gelukkig voor ons wisten veel van onze klanten dat te waarderen. Maar nu hadden we een duo in de stand staan die juist over dat deel en de prijs wilden onderhandelen.
Dat spel duurde de hele week, en iedere dag liepen ze langs de tent, twee keer. Het werden prachtige gesprekken, maar wat er ook werd beargumenteerd, we hielden voet bij stuk. Twee televisies voor een hele nette prijs, nieuw uit de doos, thuis bezorgd, geïnstalleerd, ingesteld en uitgelegd.
Na een kleine week van onderhandelingen hadden we de deal met ze gemaakt. Beiden zouden in de avond hun nieuwe toestel kunnen verwachten. Maar, nu waren wij aan de beurt: ‘wie van de twee zou de eerste zijn?’ Daar werd ter plekke in de stand opnieuw over onderhandeld tussen de heren en wij keken toe.
Een van de twee was een trouwe klant die al vaker een televisie bij ons had gekocht. De ander was introducé. De introducé won de onderhandeling en zo werd die avond het eerste toestel bij hem thuis bezorgd en daarna die van de buurman. Een kleine handigheid van ons: de buurman werd ook uitgenodigd voor een kop koffie en de uitleg bij zijn buurman. Zo hoefde ik dat verhaal niet twee keer te doen. Ze hadden beiden immers exact hetzelfde toestel gekocht. Twee uur later was alles klaar en ik ging op tijd naar huis.
Diezelfde avond had onze vaste klant zijn snode plannen gesmeed en sloop hij in het zwakke licht van een straatlantaarn richting het huis van zijn buurman. Via een raam in de zijkant van het huis keek hij in hun woonkamer. Zijn buren zaten met de rug naar hem toe samen op de bank en keken naar het prachtige beeld van hun nieuwe televisie. Buiten was hun conversatie niet horen, maar hij wist maar al te goed wat er zou gaan volgen.
Met in zijn hand de remote van zijn eigen toestel richtte hij dat op het toestel van zijn buren en drukte op een van de cijfers en zie daar, het toestel gehoorzaamde en wisselde van zender. Zichtbaar verward keken de buren toe, maar ze zagen niet de lach niet op het gezicht van hun buurman die buiten achter hun stond te genieten van de verwarring.
Dat spel ging nog wel even door, met af en toe een pauze. De twee op de bank begrepen er helemaal niets van. Ze hadden toch geen miskoop gedaan? Het toestel leek wel behekst: het wisselde van zenders, het volume ging met vlagen harder en zachter en ook teletekst schakelde aan en uit op het scherm.
Ten einde raad gaven ze het op en schakelden ze het toestel uit. Ze verlieten teleurgesteld de huiskamer op weg naar hun bed. Het plan van hun buurman was geslaagd en die liep lachend naar huis.
De volgende ochtend liepen beide mannen ‘toevallig’ tegelijk naar buiten. De een kwaad op weg naar onze winkel en de ander vroeg belangstellend naar zijn eerste ervaring. ’Nooit meer een SONY!’ riep hij hem toe. Ik ga nu naar de winkel en dan halen ze hem maar weer op. Wat een idioot toestel!
Het was tijd voor een bekentenis……
In de avond kwamen de twee mannen de afgesproken prijs betalen van hun toestel. Onder het genot van een kop koffie met koek werd het hele verhaal in geuren en kleuren verteld. Iedereen moest er gelukkig om lachen, ook het slachtoffer. En wij, hadden weer iets geleerd over de streken van onze klanten. Vanaf dat moment ging elk toestel in onze winkel uit. Er werd zelfs hoofdschakelaar op de audio en video groep gemonteerd, want je wist het maar nooit wie er middenin de nacht voor de etalage zou gaan staan.