Geschreven door Op 20 Augustus in 2016 liepen we samen door het duingebied bij Paal 3 waar we over de duinen heen klommen om daarna onze photowalk voort te zetten over het Noordzee strand richting West Terschelling. Een stevige wind en helder weer zorgden voor prachtige beelden.
Met mijn compact videocamera kon ik de hele wandeling vastleggen en voor het geluid had ik een paar dagen daarvoor op onze zolder mijn Zoom H1 audio recorder weer terug gevonden. Voorzien van een pluizig windscherm nam ik de recorder mee onder de riem van mijn rugtas, onderweg moest ik hem af en toe wel wat corrigeren om hem niet kwijt te raken.
We liepen de om de duinen heen bij het oude schietterrein toen ik bemerkte dat ik de recorder met zijn windscherm was verloren. Die wilde ik uiteraard niet achterlaten op het strand en terwijl de rest van de groep op mij bleef wachten liep ik een flink stuk terug op zoek naar de kleine recorder. Na de zonsondergang werd het al snel donker en ik was bang dat ik hem door de sterke wind en het rond waaiende zand nooit weer terug zou vinden. Ik volgde onze voetafdrukken in het zand die ook steeds sneller verdwenen.
Plotseling zag ik iets boven het zand uitsteken. Het windscherm zat nog stevig bovenop de recorder en was nog net zichtbaar boven een bultje zand, de recorder zelf was inmiddels al begraven. Ik had niet veel later moeten komen en was heel blij toen ik hem terug had gevonden. Daarna liep ik snel terug naar de groep, maar de afstand die ik terug was gelopen bleek nog best ver te zijn, dus ik moest met een snelle pas terug lopen om ze niet te lang te laten wachten.
Wat volgde was hilariteit. ‘Kijk! Hij heeft zijn cavia weer terug gevonden!’….en dat heb ik nog jaren moeten horen tijdens de andere wandelingen. ‘Is hij ziek thuis gebleven?’ ‘Heb je hem in de tas gestopt?’ ‘Hij is van kleur verschoten!’ (Ik had inmiddels een zwarte) en ga zo maar door.
Toen ik de volgende dag was thuis gekomen speelde ik de opname af om te luisteren of die gelukt was. Alles van die dag was vastgelegd. Maar het meest waardevolle stond in een ouder bestand op het kleine geheugenkaartje. De recorder had al enige jaren op onze zolder in een doosje gelegen en net daarvoor had ik hem meegenomen tijdens een wandeling op Schokland met mijn dochter Romy en onze Jack Russel Stitch. Het was een opname van ons gesprekken tijdens die wandeling. Die waardevolle herinnering is een begrafenis op het strand van Terschelling bespaard gebleven. Een half uur later en ik had de recorder nooit terug kunnen vinden. Dat is toch maar mooi te danken aan de cavia die nog net met zijn harige koppie boven het zand uit stak.
”Het is een memorabele photowalk geworden met mooie herinneringen. Ik heb enorm genoten en ben dankbaar dat we tot op heden dit nog steeds mogen doen met onze familie, vrienden en onze trouwe viervoeter Stitch die op 10-10-2023 zijn vijftiende verjaardag heeft mogen vieren. De audio opnames heb ik net weer terug gevonden op een van mijn harddisks. De geluidsopnames zijn niet alleen van een hele jonge dochter Romy, maar ook van onze kleine trouwe viervoeter Stitch”.
Dank aan iedereen voor de wensen en tot ziens op de Wadden!